حسین مسیحا

ملاحسین مسیحا، یکی از تواناترین شاعران مرثیه سرای مینابی است که کمی قبل از آنکه قضایی شاعر مشهور این شهر چشم به جهان بگشاید؛ در روستای تالار پا به عرصه‌ی وجود نهاد، او پس از آموختن سواد خواندن و نوشتن و آشنایی نسبی با آرایه‌های ادبی و دیوان حافظ به سرودن شعر روی آورد، تخلص شاعری وی که ظاهراً مأخوذ از لقب یا اسم او بوده مسیحا می‌باشد که چون نفس مسیحاییش او را جاودان ساخته است و معاصرانش نیز او را با همین عنوان(مسیحا) یاد کرده‌اند، به خصوص شاعر هم روزگار او حسینعلی قضائی که در مقدمه نسخه خطی خود از او یاد می‌کند و نقدی مختصر نیز بر اشعارش می‌آورد؛ مسیحا از شاعران اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم است، هر چند از آغاز زندگی او اطلاعی در دست نیست، لیکن این نکته تقریباً مسلم است که وی تحصیلات ادبی و شعری داشته است.

از ویژگی‌های ممتاز اشعار مسیحا وجود مضامین متفاوت است؛ آگاهی او به رموز، دقایق و رقایق  شعری، درک وزن و قالب، استفاده از، استعارات، کنایه‌ها، تلمیحات به جا و متناسب، بر جذابیت شعر او افزوده است، شعر مسیحا بسیار روان و زیبا می‌باشد و سوز و گرمی خاصی در اشعارش نهفته است و همین نکته سبب تأثیرگذاری شعرش در خواننده و هر شنونده‌ی دل سوخته‌ی می‌شود.

مسیحا از اکابر فصحای هرمزگان و از شاعرانی است که به سبک دلپسند و کلام بلیغ و مؤثرخود مشهورند؛ وی در مرثیه سرایی شاعری توانا، نیکوسخن، زبردست وماهر است، قدرت او در ایراد معانی دقیق و آوردن خیالات باریک و وصف تصویر دقیق صحنه‌های عاشورا و رویدادهای آن هویداست، مسیحا عاشق سوخته یست که نوحه‌هایش، سوز درون، شوق باطن و کمال نفس او را حکایت می‌کند؛ تمامی اشعارش ساده، استوار و استادانه و در رثای سالار شهیدان و خاندان و یاران پاک و مطهرش می‌باشد.