عبدالله منصف علیایی پدر حسینعلی قضائی- مرثیه سرای معروف جنوب- در میناب پا به عرصه‌ی گیتی نهاد، وی از شاعران نام آور و مرثیه سرای قرن یازدهم و دوازدهم میناب است که اشعار مراثی اودر لطافت و اشتمال بر معانی دل انگیز و فصاحت و حسن تأثیر و حزن و اندوه معروفست و به علت ساده و روان بودن با احساسات مذهبی عامه‌ی مردم بسیار نزدیک است، منصف چون دل بسته‌ی اهل بیت بوده در دوران خود فردی معتمد و قابل احترام بوده به طوری که مردم به دلیل انصافش در داوری و حل مسائل او را باور داشتند از این رو تخلص منصف برازنده‌ی اوست، از اوضاع و احوال زندگی منصف اطلاعات زیادی در دست نداریم؛ البته شرح زندگانیش افسانه آمیز و همراه با خیالات داستان سازان است. بنا به گفته‌ی راویان: عبدالله منصف در ایام جوانی با حاجیه آمنه ازدواج می‌کند و حاصل آن یک پسر به نام حسینعلی قضائی است.
آنچه از شواهد پیداست این که منصف با قرآن انس والفت خوبی داشته است، از این رو در تربیت فرزند خود- حسینعلی- و آموختن قرآن ویاد دادن رموز سرودن اشعار مذهبی به او نقش به سزایی داشته، هرچند بعدها فرزند در مرثیه سرایی پیشرف بیشتری می‌کند.
نظر سنجی
رزمایش گردان های الی بیت المقدس در میناب
پکاره