دریکی از روزها پدرخانواده و پسرش برای گشت و گذار و چیدن علف به صحرا رفتند. زن تنها درخانه نشسته بود که ناگهان متوجه شد کسی در می زند.
او به طرف دررفت و وقتی که در را باز کرد دید که درویش فقیری است که تقاضای کمک و آب و غذا دارد.
زن که می خواست شر آن درویش فقیررا برای همیشه کم کندبه او گفت :همین جابنشین تا برایت تکه نانی بیاورم .
زن بدجنس کمی زهر را بر روی یک تکّه نان مالیدو نان را به درویش بینوا داد. درویش از او تشکّر کرد وبرایش دعای سلامتی و آرزوی خیر و برکت برای اموالش نمودو خداحافظی کرد و از آن جا دور شد.
درویش فقیر مقداری راه که رفت احساس گرسنگی کرد. زیردرختی نشست تا آن نان ها بخوردکه ناگهان یادش آمد که مقداری از نانی که دیروز به او داده اندهنوز درکوله بارش موجود است .برای همین ابتدا بهتر است آن نان ها را بخورد و نان های تازه ای که آن زن به او داده بود را برای وقتی دیگر بگذارد.
درویش فقیر نان هایش راخورد ،شکر خدای را به جای آورد و به مسیر خود ادامه داد.در راه به همان مرد و پسری که به صحرا برای چیدن علف رفته بودند رسید. بعد ازسلام و احوال پرسی آن دو مرد به درویش گفتند که ما برای خود آب و غذا نیاورده ایم و چیزی برای خوردن نداری که به ما بدهی؟
درویش مقداری از همان نانی که زن بدجنس به او داده بود بیرون آورد و به آنها داد.
پدر و پسر بعداز خوردن آن نان که آغشته به زهر بودمسموم شدند و در دم جان باختند.
خبربه زن رسید که همسر وپسرش به وسیله ی نان سمی که یک درویش به آن ها داده است در صحرا از دنیا رفته اند.
زن بدجنس که متوجه کار خطای خود شده بود، آه وحسرت می خورد و بر سر وروی خود می زد اما پشیمانی دیگرسودی نداشت.چراکه به قول شاعر «پشیمان آخری سودی ندارد مکن گریه که چشمت می شود کور»
او درهمین دنیا سزای کاربدخود رادید و تاآخرعمر داغ دار عزیزترین کسانش یعنی همسر وتنها پسرش بود و همیشه این ضرب المثل رابا خود زمزمه می کردکه:
«هرچه کنی به خود کنی چه خوب کنی چه بد کنی»
پایان
نظر سنجی
رزمایش گردان های الی بیت المقدس در میناب
پکاره